Jestem – opowiadanie paragrafowe o kryzysie osobowości

Jestem

Autor: Beniamin Muszyński

Wydawnictwo: Wydawnictwo Wielokrotnego Wyboru

 

Ocena 2/5

 

„Jestem” jest pierwszą książką Beniamina Muszyńskiego, która mi się nie podobała. Wydawała się pretensjonalna, co potwierdzi paragraf 200 i jego rozwinięcie, jeżeli mielibyście po tę pozycję sięgnąć. Możliwe, że to celowy zabieg, ale z pewnością mi nie podszedł, albo nie zrozumiałem jego celowości. Ale przejdźmy do spraw, które wyjaśnią moją ocenę.

„Jestem” początkowo opowiada o kryzysie osobowości człowieka, który zapomniał, kim jest. Droga, w której poznaje siebie, to jego dialog z (prawdopodobnie) podświadomością i kilka nieco bezcelowych akcji. W trakcie przechodzimy przez narodziny, śmierć, konflikt… Ale wszystko to zupełnie bez polotu (i w sposób uwłaczający i nieprzyjemny). Oprócz tego nasz rozmówca (być może podświadomość), który nazwany jest tutaj Głosem, wydaje się, cóż, powtórzę się, pretensjonalny. I wydaje mi się, że jest to zachowanie zupełnie niepotrzebne, nie pasujące potem do formującej się osobowości bohatera. Na dodatek jedyna ciekawa ścieżka rozwoju postaci jest mocno ukryta i gdybym nie postanowił przeczytać „Jestem” po raz piąty, nigdy bym na nią nie natrafił. Jeżeli ktoś byłby chętny dowiedzieć się, jak na nią wstąpić (był to jedyny wątek, który przeczytałem z prawdziwą przyjemnością), spoiler będzie znajdował się pod recenzją.

Po tym, jak postać nieco się już zdefiniuje, przychodzi czas na… Właśnie, na co? Szczerze powiedziawszy, nie wiem, ale z pewnością jest to słabszy fragment tej paragrafówki. Postać dostaje impuls (ten motyw mocno skojarzył mi się z nurtami Numenery z bardzo przyjemnego cRPGa Torment: Tides of Numenera – polecam), który ma szansę nieco zmienić jej życie, jednak wybory, których możemy potem dokonać, są bardzo mocno ograniczone – postać może uwierzyć w to, co zobaczyła, albo też nie i ewentualnie zmienić coś w swojej pracy. I oczywiście zdecydować, co będzie robiła w czasie wolnym w domu! Wiem, że na naszą osobowość składają się głównie proste czynności i codzienność, jednak jest to po prostu diabelnie nudne. Ja po „Jestem” sięgnąłem dla rozrywki, której niestety nie otrzymałem.

Zakończenie „Jestem” nie jest ani zaskakujące, ani ciekawe. Po prostu… jest. Dodatkowo książeczka nie zapewnia też długiej rozrywki, pierwsze czytanie zajęło mi jakieś dwadzieścia, może trzydzieści minut. Może ukryta jest gdzieś tam długa, ciekawa historia, tylko nie udało mi się do niej dotrzeć? Jest to możliwe, ale dlatego też rozegrałem „Jestem” pięciokrotnie, dokonując mocno różniących się od siebie wyborów. Więc jeżeli gdzieś skrywa się tam coś dobrego, to jest naprawdę porządnie zakamuflowane w labiryncie paragrafów.

Podsumowując – jeżeli chcesz przeczytać coś lekkiego i rozrywkowego, możesz spokojnie pominąć „Jestem” i sięgnąć przykładowo po Chwałę. Jeżeli jesteś ciekawy nowego tematu i możesz poświęcić chwilę na specyficzny tekst, warto go przemęczyć, poruszany temat jest wszakże ciekawy. Lecz jeżeli nic z tego, co tu napisałem, cię nie kręci (poszukiwanie JA, dziwność czy nuda), to po prostu olej ten tekst. Ja wiem, że o „Jestem” szybko zapomnę i do książeczki nie wrócę. Dzięki za przeczytanie i zapraszam po więcej. Poniżej obiecany spoiler dla chętnych.

SPOILER

W trakcie, gdy postać wciąż błądzi we mgle, warto skupić się na rozwiązaniu platońskim (cienie na ścianie jaskini), a potem pogrążyć się w ciemności.