Mini-recenzja: Chwała, czyli paragrafowe zobrazowanie rekurencji

Chwała

Autor: Beniamin Muszyński

Wydawnictwo: Wydawnictwo Wielokrotnego Wyboru

Ocena 4/5

 

Chwała jest grą paragrafową, w której mamy niewiele gry, za to olbrzymią ilość fabuły. I jakkolwiek jestem zwolennikiem losowości i strategii w grach paragrafowych, tak w przypadku Chwały zupełnie mi tego nie brakowało. Opowiedziana przez Beniamina Muszyńskiego historia jest po prostu fantastyczna. Chwałę (i wiele innych ciekawych gier) można za darmo pobrać tutaj.

O Chwale mógłbym się rozpisać na wiele obszernych akapitów, jednak tego nie zrobię z jednej przyczyny – jakikolwiek dłuższy opis zdradzi wiele fabuły i zaskakujących rozwiązań, a takiej krzywdy potencjalnym czytelnikom nie zrobię.

Paragrafówka zawiera dwie główne (i sporo pobocznych) ciekawe historie, opisane dobrym, chociaż miejscami męczącym, językiem. Natrafiamy na świat łączący w sobie nowoczesność, epokę wiktoriańską i nieco s-f, w którym ludzie zabili swoich bogów. Główny bohater jest potomkiem bogobójców i natrafia na relikt przeszłości, miejsce, w którym umarł jeden z bogów. Pojawia się wiele dylematów etycznych, nieco filozofii, jak wybierze się odpowiednie ścieżki, to nawet tragiczny romans! Ale to wszystko zupełnie jest nieistotne w zestawieniu z plot twistem zaplanowanym dla nas przez autora…

Ale o tym wam nic nie powiem, musicie to odkryć sami. Objętość gry książkowej może przerażać (280 stron), ale pamiętajcie o tym, że przeczytacie jakieś 20%, więc nie zajmie wam to więcej niż godzinę czy dwie. Mam dla was tylko jedną radę – na początku macie możliwość rozpoczęcia gry od przeczytania obu wstępów albo tylko wstępu drugiego. Wybierzcie drugą opcję – będziecie mieli znacznie więcej satysfakcji z rozgrywki. A jak traficie na zakończenie, to spójrzcie nieco poniżej, bo być może to jeszcze nie koniec.

Z zabawnych rzeczy, to jedna ze ścieżek oferuje nam następujący żarcik: „Oto straszliwy finał losów twojego Syna!” – zakończenie paragrafu, a następnie początek kolejnego: „Ten rok w Eridu… Po prostu minął”. Nie brzmi to zbyt dramatycznie, prawda?

Jeżeli zdecydujecie się przeczytać tę naprawdę ciekawą opowieść z bardzo dobrymi rozwiązaniami fabularnymi, dajcie znać w komentarzach, jakie osiągnęliście zakończenia za pierwszym razem. U mnie były następujące: Homo sum, humani nihil a me alienum puto → syn marnotrawny → Cykl.

Dzięki za przeczytanie tego krótkiego tekstu i zapraszam po więcej!