AER – symulator bycia kubistycznym ptakiem

AER: Memories of Old

Czas, w którym przeszedłem grę: kilka godzin latania

Studio: Forgotten Key

 

Ocena: 3/5

 

Zacznę od tego, że chciałbym wystawić AER znacznie wyższą notę, jakieś 4. Ale niestety nie mogę. Powodem są niedopracowania tej cudownej gry oraz niewykorzystane przez twórców możliwości.

W AER wcielamy się w dziewczynę, Auk, którą, oprócz kanciastych kształtów, cechuje zdolność przemiany w ptaka. Cała gra charakteryzuje się low-poly, które wyjątkowo dobrze pasuje do atmosfery. Świat stworzony jest z niewielkich wysp unoszących się w powietrzu, wodospadów spadających w przestworza, kubistycznych zwierzątek, które radośnie hasają pomiędzy graniastosłupowymi drzewami (zastanawiam się jedynie, dlaczego wysoko w powietrzu nie uświadczymy żadnych ptaków?…). Wszystko to jest przepięknie oświetlone. A gra światłem i cieniem nadaje niepowtarzalnego klimatu. Gracz otrzymuje także do dyspozycji latarnię, która oprócz fabularnego zadania daje nam do ręki przenośne źródło światła, którym możemy pobawić się w malowanie wnętrz.

Moja nieudolna próba pokazania otoczenia z „włączoną” i wyłączoną latarnią.

 

Prawie od samego początku świat jest w pełni otwarty i w żaden sposób nie zmusza nas do podążania za skromną linią fabularną. A jest co zwiedzać – świat podzielony jest na kilka regionów, które mają swoje charakterystyczne cechy – ruiny miast, jeziora, zamiecie śnieżne i inne; każdy z nich ma kilka ukrytych smaczków (są to sceny z przeszłości, które odkrywają nam nieco fabuły, ale nie są konieczne do przejścia gry), jedną lokację do zwiedzenia (taki mały dungeon, w którym jednak nie kryją się żadne potwory, tylko nieco piękna i kolejny strzęp fabuły) i kilka rysunków naskalnych. Wszystko to jest bardzo, bardzo ładne. Tylko co z tego, skoro brakuje w tym większego sensu?

Śnieżny świat zwiedzany z lotu ptaka

Fabuła skupia się bowiem na tym, dlaczego rozpadł się świat. Dawno, dawno temu świat był normalny, a teraz przez złych ludzi i złych bogów się rozpadł i jego strzępy unoszą się w powietrzu. I świetnie, tylko niestety nie dowiemy się, dlaczego dokładnie się tak stało, ani tak właściwie w jaki sposób. Do tego dochodzi jeszcze Pustka, która powoli zaczyna pochłaniać świat (ktoś kojarzy Łowców Smoków?) i Auk musi ją powstrzymać. Tutaj mały spoiler – nie do końca dowiemy się, czy nam się udało. I więcej na temat fabuły nie mam co napisać, bo więcej nie ma…

Wodospadowy świat

Warto zwrócić uwagę na muzykę, która jest bardzo przyjemna, ale stanowi tylko tło, więc pomimo kilku godzin spędzonych przy AER nie zanuciłbym nawet kawałka. Efekty dźwiękowe są także bardzo przyjemne (świst wiatru, deptanie grzybów czy tuptanie postaci), podobnie jak głosy postaci (trochę jak w Undertale).

Z irytujących spraw warto wspomnieć o szklanych ścianach, które nie miały żadnego uzasadnienia. Jeżeli gracz nie jest dociekliwy i nie zależy mu na tym, żeby dotrzeć do dziwnych miejsc, to nawet tej trudności nie napotka, ale zastanawiałem się w paru momentach, dlaczego twórcy gry nie chcieli pozwolić mi dostać się na jakąś framugę czy rumowisko. Nie ominąłbym w ten sposób żadnej zagadki. Ale najwyraźniej jakiś cel w tym mieli, gdyż takie niewidoczne przeszkody pojawiły się w kilku losowych miejscach, natomiast w innych można było nawet wdrapać się pod sam sufit, skacząc po półeczkach o szerokości kciuka.

Przykład „szklanej ściany”, która nie pozwala nam stanąć bezpośrednio na uciekającym jeleniu. To przecież niszczy immersję!

Aby była jasność – w grze nie można zginąć, nie ma żadnych walk, w sumie nie ma żadnych wyzwań. Zagadki są banalne (a była okazja, żeby kilka z nich nieco skomplikować i dać graczowi jakąkolwiek satysfakcję z ich rozwiązania), wyzwań zręcznościowych nie ma… W sumie gra jest po prostu symulatorem latania w przepięknym otoczeniu i atmosferze mistycyzmu. Mnie to wystarczało, jednak szczerze ostrzegam, jeżeli ktoś spodziewałby się czegoś innego.

Podsumowując – jeżeli chcesz uciec na chwilę od szarej rzeczywistości i pozwiedzać tajemniczy świat, to bardzo polecam. Jeżeli chcesz poznać niesamowitą historię albo osiągnąć coś trudnego – mocno odradzam.

Mam nadzieję, że przyjemnie czytało ci się tę krótką recenzję. Zapraszam po więcej! Na dole jeszcze kilka screenów, pokazujących piękno gry.