Technomagowie – komiks paragrafowy, w którym chłopcy są dyskryminowani

Technomagowie

Autorzy: Cetrix, Yuio

Wydawnictwo: Fox Games

Ocena 3,5/5

Spośród komiksów paragrafowych wydawnictwa Fox Games (jestem po lekturze wszystkich oprócz Mystery) Technomagowie podobają mi się zarazem najbardziej i najmniej. Mamy tutaj ciekawą mechanikę i swobodę wyboru swojej drogi z różnorakimi zakończeniami. I mamy sporo niedociągnięć i brak balansu. No, ale po kolei.

Przez pierwszych kilka stron autorzy wprowadzają nas w świat i fabułę rozgrywki za pomocą pięknych kadrów – rozgrywka ma miejsce w Paryżu pod koniec XIX wieku, gdzie technologia rozwija się równolegle z magią, co ma wpływ na militaria, przemysł i codzienne życie Francuzów. Bohater czy też bohaterka, którymi będziemy mogli rozpocząć grę, są studentami Sorbony – akademii technologii i magii – czyli początkującymi technomagami.

Naszym zadaniem będzie pomóc Gustawowi Eiffelowi uzbierać wystarczająco dużo magicznej energii, by zasilić ochronne pole generowane przez, a jakże, wieżę Eiffela. I tutaj zaczyna się zabawa – dostajemy do dyspozycji mapkę, na której mamy rozpisanych kilka lokacji, pomiędzy którymi możemy się swobodnie przemieszczać. Do tego mamy generator losowy, który w trakcie podróży może nas uraczyć sześcioma spotkaniami losowymi (jest to niestety dość ubogie, ale i tak urozmaica rozgrywkę). W każdej części miasta czeka nas osobna, krótka przygoda, w której będziemy mogli się wykazać w walce, w główkowaniu czy po prostu szczęściu. W większości lokacji możemy osiągnąć różne zakończenia, w zależności od podjętych przez nas działań. To jest naprawdę świetna sprawa.

Ale żeby nie było zbyt pięknie, wróćmy jeszcze na chwilę do wyboru postaci. Cóż… Tutaj mamy możliwość grania niezbyt urodziwym kujonkiem albo piękną, wystrzałową dziewczyną, której sukienka nie przykrywa całego tyłka. I tutaj zaczyna się główny problem rozgrywki. Brak balansu pomiędzy tymi dwiema postaciami. Kujonek ma bardzo małą charyzmę, która jest potrzebna wszędzie. I tak oto grając rudowłosą, możemy od razu wejść do wszystkich lokacji, przekonać wszystkie postaci i ogólnie w prosty sposób przejść całą grę. Natomiast wybór chłopaka niesie za sobą jedną główną konsekwencję – bardzo łatwo doprowadzić do sytuacji, w której gra się zapętla i nie można jej przejść. Natknąłem się na dwie takie pętelki – jedna w fabryce, gdzie (jeżeli nie odgadnie się za pierwszym razem doskonałej zagadki) brak odpowiednio wysokiej charyzmy nie pozwala iść dalej, a z samej fabryki nie da się wyjść; i druga sprawa – jeżeli rozwiązało się wszystkie sprawy poza cmentarzem, a nie ma się wystarczająco dużo gotówki, nie można przekupić grabarza, więc nie ma się możliwości wygranej. A wiadomo, że odpowiednio wysoka charyzma wystarczy tutaj za łapówkę, więc dziewczyna tego problemu nie ma…

Jak już jestem przy niefajnych sprawach, to jeszcze kilka małych pierdół. Pierwszą z nich są dwa błędy – w łamigłówce sudoku otrzymujemy nieprawidłową instrukcję, szczęśliwie chyba każdy się zorientuje, o co naprawdę chodzi. Instrukcja dotyczy standardowego sudoku 9x9, a mamy do czynienia z 6x6. W kadrze 369 napotykamy opis zielonkawej pary, która na obrazku jest różowa. No i w kadrze 112 brakuje nam odnośnika do poprzedniej lokacji. Warto sobie tam zanotować odnośnik do 238, jakby się kto zagubił.

Wróćmy jednak do pozytywów, bo mimo wszystko komiks mi się podobał, a jak dotąd głównie marudziłem. Łamigłówki! Dostajemy ich od autorów naprawdę sporo, niektóre są dowcipne, niektóre trudne, niektóre prościutkie… Ale wszystkie są świetne. System walki jest prosty i satysfakcjonujący – wykonujemy rzut kością sześciościenną dla naszego bohatera i dla przeciwnika, dodajemy odpowiednią statystykę i już. Jeżeli wygraliśmy taki pojedynek kostkowy, to wygrywamy. Jak przegraliśmy, tracimy punkt życia i turlamy dalej. Proste? Proste i w zupełności wystarcza. Do tego mamy jeszcze zaklęcia, którymi możemy nieco takie walki modyfikować.

Co do czarów, to także są przyjemnie przemyślane, jest ich osiem rodzajów, więc nie można narzekać na brak różnorodności. Jedno zaklęcie sprawiło, że się nieco skrzywiłem – jasnowidzenie. Daje ono możliwość rozwiązania zagadki bez jej rozwiązywania – po prostu wykorzystuje się takie zaklęcie i już. Ale po chwili pomyślałem – przecież nie muszę go używać. I mój skrzywiony pysk zamienił się na uśmiechnięty i taki już pozostał (poza momentami, gdzie ciągle brakowało mi charyzmy…).

Czy Technomagów mogę polecić? Mogę. I polecam. Tym razem „gra dla młodszych i starszych graczy” jest jak najbardziej prawidłową rekomendacją, tylko w przypadku tych młodszych, polecałbym wybór rudowłosej (ja też ostatecznie dopiero nią przeszedłem grę).

Dzięki za przeczytanie i zapraszam po więcej. Podzielcie się wrażeniami, szczególnie jeżeli graliście chłopakiem. Chcę wiedzieć, czy to ja po prostu lamiłem, czy faktycznie jest to dość niezbalansowane!