Komiks, który będzie obowiązkową lekturą na kursach detektywów

Cztery śledztwa Sherlocka Holmesa

Autor: CED

Wydawnictwo: Fox Games

Ocena: 5/5

  

Zapewne słyszeliście o grach paragrafowych czy opowiadaniach interaktywnych. Jeżeli nie, już spieszę z wyjaśnieniem – to opowiadania, w których autor daje wam możliwość wyboru ścieżki głównego bohatera, przez co poniekąd wpływacie na bieg wydarzeń. Sądzę, że ten temat przybliży najlepiej ten artykuł.

Ale czy słyszeliście kiedyś o komiksie interaktywnym? Pod koniec ubiegłego roku spotkałem się z czymś takim po raz pierwszy i pomyślałem, że to może być interesujące, ale pewnie bardzo krótkie. Nieco ponad sto pięćdziesiąt stron małego formatu zbliżonego do A5 – co się tam zmieści? I okazało się, że nad tym króciutkim komiksem spędziłem jakieś cztery czy pięć godzin. Czyli z cztery razy dłużej, niż się spodziewałem.

Cztery śledztwa Sherlocka Holmesa to książeczka przedstawiająca historię Holmesa i Watsona, którzy otrzymują od Moriarty'ego (niezwykle przebiegłego przestępcy) cztery listy z niewyjaśnionymi przestępstwami (pośród których jedno trudno nazwać przestępstwem, bo dotyczy kota). Sherlock Holmes szybko wyrusza z mieszkania przy Baker Street, żeby je rozwikłać i znaleźć winnych. Brzmi na razie dość zwyczajnie – prawie każdy czytał kiedyś opowiadanie o sławnym detektywie Sherlocku Holmesie czy oglądał o nim film. Ale czy kiedykolwiek rozwiązywaliście jakąś kryminalną sprawę na podstawie poszlak i wskazówek? W przeciwieństwie do większości gier paragrafowych, z jakimi się dotąd spotkałem, w Czterech śledztwach nie ma ani elementu losowego, ani liniowości. Tutaj występują jedynie obrazki, zeznania oraz wasz wspaniały zmysł dedukcji.

Zacznę jednak od elementu, który nieco ssie. Przede wszystkim kilka odnośników do kolejnych kadrów jest błędna. W jednym miejscu może to zepsuć rozgrywkę. Jeżeli zdecydujecie się po ten komiks sięgnąć, znajdźcie kadr 315 i poprawcie sobie odniesienie do kadru 125 na 61. Kiepski jest też „stempel” na okładce, informujący o tym, że jest to „gra dla młodszych i starszych graczy”. Nie mogę się z tym zgodzić. Gdybym był młodszym graczem (Fox Games uznaje młodszych graczy za takich, dla których odpowiednie są gry Miau! czy Moja droga do przedszkola), nie rozwiązałbym ani jednej sprawy. Możliwe, że nie doceniam teraz dziecięcej logiki i inteligencji, ale wydaje mi się, że Cztery śledztwa z pewnością są zbyt trudne dla młodszego odbiorcy. Szczerze powiedziawszy, za pierwszym podejściem udało mi się rozwiązać tylko jedną z tych czterech spraw. Tę z kotem…

I tu przechodzimy do największego plusa komiksu. Jeżeli spartoliło się śledztwo, można do książeczki podejść raz jeszcze, nie tracąc zaskoczenia z rozwiązania spraw. Nie dlatego, że są one w jakikolwiek sposób losowe, ale dlatego, że na rozwiązania spraw składają się liczby. Na sam koniec liczby te się sumuje i sprawdza wynik – jeżeli był błędny, grę się poniekąd przegrywa. I można zacząć od początku, zastanawiając się, co się przeoczyło, co zrobiło się źle. Autor naprawdę dobrze to przemyślał. Oczywiście, jeżeli ktoś jest niecierpliwy, albo za którymś z kolei podejściem nie dał sobie rady, prawidłowe rozwiązania podane są na końcu książki. I to w pięknym stylu – jako dedukcja Sherlocka Holmesa, a nie po prostu „winny był x, bo y”.

Na ogół nie czytuję komiksów, więc zrecenzowanie kreski czy innych charakterystycznych dla komiksów cech bardzo uproszczę. Ilustracje były czytelne, styl spójny i estetyczny, rozmieszczenie kadrów i dymków z tekstem przejrzyste. I już. Bardzo podobał mi się dodatkowy element, który może się kojarzyć z grami przygodowymi czy książkami z wyszukiwaniem przedmiotów na obrazkach. W Czterech śledztwach na niektórych kadrach ukryte są przyciski do maszyny do pisania, które mają znaczenie na końcu rozgrywki, a przejścia do niektórych kadrów są w ciekawy sposób zakamuflowane w ilustracjach.

Bardzo na plus jest także to, że wszystkie śledztwa są rozwiązywalne na podstawie przedstawionych przez autora elementów. Nie jest ich zbyt wiele, więc jest to wyzwanie, nie jest ich także zbyt mało, więc jest to wyzwanie wykonalne. Gdy już wiedziałem, z czym to się je, czyli po mojej pierwszej sromotnej porażce, za drugim razem poświęcałem dwa razy więcej czasu na analizę scen, rozpisywałem i porównywałem zeznania świadków i ostatecznie udało mi się bezbłędnie wskazać sprawców. Cóż za duma mnie wtedy rozpierała!

Dodatkową ciekawostką jest możliwość wyboru stopnia trudności – można grę rozegrać jako Watson (który może raz na jakiś czas dopytać o coś detektywa i ma więcej pytań do świadków), albo jako Sherlock Holmes (który zazwyczaj ma mniej prób na wszystko).

Na sam koniec, oprócz polecenia wam Czterech śledztw z całego serca, chciałbym podzielić się moją największą porażką, której aż do teraz nie potrafię przeboleć. W grze natrafić można na trzy logiczne zagadki, które Moriarty zostawił dla Sherlocka w okolicy miejsc zbrodni. Nie rozwiązałem jednej z nich (to ta powyżej, istotny jest tylko obrazek). Nawet pomimo oszukańczego podejrzenia rozwiązania, nie udało mi się zrozumieć w jaki sposób się do niego dochodzi. Więc jeżeli uda się wam rozwiązać tę łamigłówkę, chętnie poznam wasz tok myślenia.

Dziękuję za przeczytanie mojej pierwszej recenzji i zapraszam po więcej.