Boss Monster: pikselowe potwory i martwi bohaterowie

Boss Monster

Liczba graczy: 2–4 (dodatek Twarde Lądowanie daje możliwość gry do 6 graczy)

Czas gry: 20-40 minut

Autorzy: Chris O’Neal, Johnny O’Neal

Wydawnictwo: Trefl Joker Line

Ocena 4/5

Boss Monster to gra dynamiczna, pełna rywalizacji, z piękną (aczkolwiek specyficzną) szatą graficzną i na dodatek zabawna. Jest to typowa gra karciana bez żadnych znaczników czy plansz, o wysokim stopniu regrywalności, zasady nie faworyzują konkretnej liczby graczy, więc bawić się można i we dwoje, i w czwórkę. I, co się ostatnio robi coraz bardziej popularne, można pograć tymi złymi. Gra o bohaterach poszukujących skarbów w podziemiach jest niesamowicie odświeżająca, gdy punkty zdobywa się za zabijanie tychże bohaterów.

Zacznijmy od początku, czyli od tego, że gra jest tania, jak na obecne standardy – w internecie da się ją znaleźć za 55 złotych. Dostajemy za to 155 kart i mnóstwo zabawy. Według sloganu, czy może podtytułu, dowiadujemy się, że jest to „gra karciana o budowaniu podziemi”. Bzdura! To jest gra karciana o bolesnym podkradaniu sobie (dusz) bohaterów i niszczeniu swoich wrogów.

Karty dzielą się na cztery rodzaje – karty komnat, które są najczęściej w użyciu, karty czarów, służące najczęściej do tego, żeby współgracze płakali, karty bohaterów, czyli nasze nagrody, oraz karty bossów, czyli mały element różnicujący grę każdego z graczy. To całe budowanie podziemi to przygotowanie pięciu kart, które różnią się mocą, skarbem i zdolnością, o czym napiszę więcej za chwilę. Najpierw jednak przedstawię cel gry – żeby wygrać, musimy zdobyć 10 dusz, zanim zrobią to przeciwnicy, a duszyczki zdobywa się za mordowanie herosów, których zwabimy do naszych podziemi. Tutaj jednak trzeba uważać – jeżeli jest się zbyt chciwym, możemy wpuścić do naszych lochów postaci zbyt potężne, które przejdą wszystkie komnaty i zdołają nas zranić. A gdy otrzymamy 5 ran, jesteśmy eliminowani z gry.

Najważniejszym elementem rywalizacji jest właśnie wabienie bohaterów do własnych (żeby ich zabić) i cudzych (żeby podłożyć świnię) podziemi. Każdy bohater jest łasy na inne skarby i wchodzi do podziemi, gdzie danych skarbów jest najwięcej. W przypadku remisu bohater grzecznie czeka w mieście, bo nie potrafi się zdecydować, gdzie się wybrać. Tutaj bardzo istotne jest budowanie komnat tak, żeby zwabiać tych bohaterów, których jesteśmy w stanie pokonać, a niekoniecznie zachęcać tych, którzy nas na pewno zranią. Jedyną statystyką, którą posiadają bohaterowie, jest życie. Jeżeli komnaty w naszych podziemiach zadadzą więcej lub tyle samo obrażeń, niż bohater posiada życia – bohater ginie, a my zdobywamy jego duszę. Jeżeli zadadzą mniej – otrzymamy ranę. Jest to dość proste.

Jednak do tego dochodzą zdolności komnat („zniszcz tę komnatę: wyeliminuj bohatera znajdującego się w tej komnacie”) i czary („bohater otrzymuje +3 życia”). Efekty potrafią z bezbronnego bohatera zrobić czołg, który przejdzie przez nasze podziemia jak gorący nóż przez masło, albo też wykończyć, wydawałoby się, niepokonanego przeciwnika w jednym momencie. Daje to sporo miejsca na planowanie, dopasowywanie się do odpowiednich sytuacji i rzucanie w przeciwników przedmiotami, które mamy pod ręką, kiedy niespodziewanie przegramy, a snuliśmy marzenia o rychłym zwycięstwie.

Do krótkiego omówienia zostały nam karty bossów. Każda z nich posiada: jeden skarb, co oznacza tylko tyle, że na początku gry mamy większą szansę zwabić jeden typ bohaterów; PD, od których liczby zależy kolejność wykonywania ruchów i rozstrzyganie ewentualnego remisu; zdolność aktywowana przy awansie. Awans następuje wtedy, gdy zapełnimy podziemia, czyli wybudujemy 5 komnat, a same zdolności robią niewiele – pozwalają zdobyć darmową duszę czy dostać jakąś odrzuconą kartę. Bossów niestety nie ma zbyt dużo – tylko ósemka. Szczęśliwie dodatki, które są trzy i które też tutaj kiedyś zrecenzuję, dodają nam sporo złych szefów i jeszcze więcej różnorodności.

Zapomniałem napisać, co mi się w Boss Monster nie podoba! A zazwyczaj od tego tutaj zaczynam! Nie podoba mi się jakość wykonania kart. W porównaniu ze świetnie wykonanymi kartami z takiej Karmaki czy innego Eldritch Horror, te są zwykłymi kartonikami, które zdzierają się przy użytkowaniu. Nie mówię oczywiście o grafikach, które są przepiękne, tylko o ich wytrzymałości na tasowanie, gięcie i szuranie po stole. Czasem opis zdolności kart zdaje się być niejasny, ale to drobny szczegół. Oprócz tego większych wad Boss Monster nie ma.

Podsumowując – grę warto kupić. Jest tania, można w nią grać i grać, no i daje sporo radości.

Dzięki za przeczytanie i zapraszam po więcej!